Serieus omarmd

Op 31 januari ontvang ik deze e-mail van Auxilia: 

Beste vrijwilliger,
De week van de vrijwilliger is al begonnen. Bij deze wil ik jullie bedanken.

In bijlage een jpg: twee handen die een hartje vormen. Middenin het handenhart een rode strook met de zwarte tekst: Bedankt voor je inzet!, in Times New Roman. En onderaan links: De week van de vrijwilliger, in Arial.

De mail raakt me omdat de aanspreking ’Beste vrijwilliger’ voor de eerste keer op mezelf slaat. En ook omdat er niet meer ‘kak aan wordt gehangen’ dan nodig. Vrijwilliger. Bedankt. De essentie. Geschreven door iemand die bekend lijkt met het ongemakkelijke gevoel overmatig bedankt te worden voor wat je nu eenmaal met plezier doet.

Het is een verademing om een bedankmailtje te krijgen dat niet van een HR-afdeling komt, of erger nog, van een communicatiedienst waar meerdere vergaderingen nodig zijn om tot de uiteindelijke tekst te komen. Waar sowieso iemand heeft geopperd: “Oké, maar zouden we er geen klein kadootje bij doen?” En een uitgebluste vijftigplusser dan met de koffiemok met logo en motiverende boodschap afkwam, waarop de jongere collega’s met hun ogen draaiden en het uiteindelijk toch de koffiemok werd wegens budgettaire beperkingen en te veel verdeeldheid over de andere voorstellen. Tja, zo’n mok komt toch altijd van pas? Ook ineens mooie marketing. Voor wie achteraf de bedenking maakt: “Oh nee, konden ze nu echt eens niks originelers bedenken?”, is de onderbouwende argumentatie terug te vinden in de map ‘meeting verslagen’ waar iedereen toegang toe heeft en niemand ooit op klikt.

Ik wil de auteur van de auxilia-mail bedanken voor haar frisse communicatie. Ze is de beste content manager en media-expert ter wereld. De essentie opschrijven is een kunst. Vrijwilliger. Bedankt. Ik word tegelijk omarmd en serieus genomen. Ik voel me deel van het no-nonsense team. Martine: bedankt.

Dat de mail een maand te vroeg kwam en dat daar geen correctie op volgde, maakt hem des te heerlijker. Vrijwilligers hebben belangrijkere dingen te doen dan mailboxen vullen om elkaar te bedanken.

Kristien Fransen