De laatste keer dat ik op een betalende facebookadvertentie klikte, had ik gele sandalen besteld, betaald en nooit ontvangen. Ik zou me niet meer laten vangen. Het was dus vreemd dat ik een paar weken geleden in een ad van vzw Auxilia beet. Was het de naam die subtiel om mijn hulp riep? Een laf manoeuvre om de strijk nog wat uit te stellen? Ik hou het op toeval. 

Ik klikte en las. Dat Auxilia vrijwilligers zoekt om kinderen te helpen met school. Kinderen die thuis niemand hebben om iets aan te vragen wanneer ze vastzitten. Ik dacht aan mijn eigen kinderen, nu vier- en eenentwintig. Die wisten destijds dat ze vanuit hun kamer maar ‘mamaaaaa’ moesten roepen. Ik dacht aan mijn broer en schoonzus die tijdens het laatste familiediner om beurten naar ‘de bureau’ trokken waar dochter Clara aan het studeren was voor haar eerste examens in het middelbaar. Ze maakten samen tijdlijnen voor geschiedenis, samenvattingen en planningen.

En dan stelde ik me een kind voor, alleen op een kamer, even snugger en evenmin wetend hoe die schooltaak aan te pakken. Maar zonder iemand in de buurt die de deur naar het inzicht op een kier kan zetten. Hoe alleen zo’n kind zich moet voelen. En hoe oneerlijk dat is.

Toevallig heb ik de tijd tegenwoordig aan mijn kant. Kantoorjob opgezegd om nieuwe vaarroutes te verkennen. Midlife: in mijn geval geen crisis, maar een kado. En kado’s zijn meestal leuker als je ze kan delen. 

Eén dag nadat ik argeloos op de advertentie had geklikt, zat Josee Machiels al aan mijn keukentafel en tekende ik de vrijwilligersovereenkomst. Nooit zo overtuigd een handtekening gezet. Door stom toeval.

Kristien Fransen

05.12.2021