Daarom ben ik vrijwilligster voor Auxilia sinds 2015; ik heb al een 7-tal kansrijke leerlingen begeleid. Kansrijk, omdat ik hen zie als  jongeren die met een positieve ondersteuning, tijd, geduld en aandacht ook tot ontplooiing komen.

Momenteel begeleid ik een Afghaanse niet begeleide minderjarige jongen en twee Somalische broers die 2 jaar in België wonen.

De twee broers heb ik in de zomervakantie, toen ze in Genk kwamen wonen, voorbereid op de start van het nieuwe schooljaar. Een hele uitdaging als je weet dat ze geen woord Nederlands verstonden of spraken. Communiceren gebeurde met handen, voeten, ’n beetje Engels en veel beelden. Ik leerde hen zich voor te stellen en  woordjes als pen, klas, schrift, … We speelden bingo om de cijfers te oefenen met als prijs voor een volle kaart een reep chocolade. Ik vond het plezant om elke week een creatief leermiddel te bedenken om het wat speels te houden. Ze brachten mijn creativiteit naar boven. Leren gebeurt in de twee richtingen, dat is wel duidelijk.

Vandaag lopen ze school in de eerste graad van het middelbaar onderwijs. Het is hard labeur voor de jongens die gewoon  met de rest van de klas mee moeten. Ze moeten over dezelfde lat met de bagage van 1 schooljaar OKAN-onderwijs. Ze spenderen nog uren na de school aan hun huistaak, lessen voorbereiden, extra huiswerkbegeleiding, remediëring en studie na de schooluren op school.

Ondanks al deze goede bedoelingen en ondersteuning werkt dit bij momenten demotiverend. Geef ze eens ongelijk. Ik zie soms hoe frustrerend het voor hen is als de lat te hoog ligt. Hoeveel moeite en energie het hen kost om er telkens weer over te springen. En zoals elke puber (zoals het ook hoort), lappen ze dan regels aan hun laars, laten ze zich eens hangen, willen ze liever hun eigen ding doen waardoor  leerkrachten niet tevreden zijn over de inzet voor hun vak, enz., enz….

Maar gisteren mocht ik getuige zijn en mee genieten van de blijdschap over een goed rapport. De ogen die straalden en glunderden was mooi om te zien. Het gaf mij energie. De positieve feedback op het rapport van de titularis gaf de jongen een boost om weer met goede moed verder te werken. Hij besefte dat dit het resultaat was van zijn harde werk, zijn doorzettingsvermogen en zijn wil om er te geraken. Dit was voor mij  een onverwachte verrassende verjaardagscadeau die ik dankbaar mocht ontvangen.

Aida