Afscheid van mijn familie – of toch niet?

Posted on by
Zowat 7 jaar geleden kreeg ik de vraag van Auxilia om de kids van dit gezin te begeleiden. Het waren er 3 … Dus ik had mijn werk wel!!!!!   Papa en mama zijn jaren geleden gevlucht uit Oeganda toen de dictator Idi Amin aan de macht was. De kinderen zijn hier geboren en spreken dus goed Nederlands. Met hun ouders spreken ze meestal Engels. Dit kan zeker een voordeel zijn bij hun latere studies. Mama en papa kunnen zich redelijk goed behelpen met de Nederlandse taal. Mijn begeleiding richtte zich voornamelijk op het zelfstandig leren, huiswerk maken en het voorbereiden van de toetsen. Samen met de mama ging ik naar de oudercontacten. Via de agenda´s had ik contact met de leerkrachten. De mama verstond de uitleg van de leerkrachten wel maar het was te moeilijk voor haar om haar kinderen met de huistaken te helpen. Het is natuurlijk begrijpelijk dat iemand van Oeganda weinig kennis heeft van de Nederlandse rekentaal, vervoegingen van werkwoorden, vraagstukken, metend rekenen, Franse taal, taalregels, enz. Hoewel de kinderen heel mooi Nederlands spraken, viel het me op dat het begrijpend lezen minder goed was. Antwoorden op vragen over een tekst of het verwoorden van een korte inhoud was voor de 3 kinderen een heikel punt. Daarom gingen we geregeld naar de bib. Ze mochten dan leesboeken uitzoeken volgens hun leeftijd. Als er een boek uit was, stelde ik vragen over het verhaal of liet ik hen het boek vertellen totdat ze er een korte samenvatting van konden geven. Strips mochten natuurlijk ook!!! Geleidelijk ging het lezen steeds beter. Ze waren dan ook meer en meer geboeid door leesboeken.  Tijdens de eerste schooljaren waren de vraagstukken ook niet eenvoudig. Opnieuw dat begrijpend lezen!  Maar als ik de gevraagde oefening structureel uitlegde, was de oplossing (meestal) juist. De kinderen leerden meer en meer zelfstandig te werken en maakten trouw hun huiswerk. De rapporten werden samen besproken. We bekeken dan de moeilijkheden en oefenden extra op de items die niet zo goed waren. De mama en ook de papa toonden echt wel interesse voor de kinderen en wensten hen ook altijd proficiat als ze een goed rapport hadden.  Vaak oefenden we op de laptop, die ze gekregen hadden van Auxilia, m.n. Bingel, een oefenprogramma van hun school.  Ze konden dan ook eens een spreekbeurt voorbereiden of iets opzoeken via Google enz. De laptop wordt nog altijd goed gebruikt… Ik heb ook vaak gewerkt met het Pretpakket Rekenen: een pakket ontwikkeld door Auxilia-Limburg. Hierin wordt aangetoond hoe je met eenvoudige middelen zoals speelkaarten of dobbelstenen rekenen op een motiverende en leerrijke manier kunt inoefenen. Dat vonden de kids plezierig en ik evenzeer…  De kids gingen echt goed vooruit op school, vooral wat betreft het zelfstandig ´LEREN LEREN`. Ik ben dan ook heel trots op hun schoolse vorderingen. Op het einde van een schooljaar gingen we altijd samen een ijsje eten. Soms ging ik tennissen met de 2 meisjes. Ze volgen (als enige hobby) tennisles en doen het goed. In de zomer was er altijd een zwempartijtje waar we samen van genoten… Over een paar weken beëindig ik mijn begeleiding in dat gezin. De kinderen doen het allemaal vrij goed op school en kunnen (hopelijk) wel verder zo. Nog nooit heb ik zo een warm gezin ontmoet, mensen die zoveel tevredenheid, respect en dankbaarheid toonden. De eenvoud van hun levensstijl staat in stil contrast met onze jachtige en materialistische levenswijze. Om eens over na te denken!!!  
Vrijwilliger Lut